Sábado de cinza. Riveira 2020

Sobran os que se queren sentar e sentan orgullosos na mesa dos ricos. Ricos non só no económico, nin no prestixio senón polos dons que recibiron de simpatía, de alegría, de sorte, de cariño... Un complica a vida cando se senta na mesa dos pobres, porque sentar cos pobres, cos que non teñen a mellor fama, cos que por non ter non teñen nin esperanza, cos pecadores, fai que te identifiques e, sobre todo, que te identifiquen como débil ou insensato. 

A crítica, o desprecio, a marxinación, a opresión, a falta de compasión veñen sempre dos mellor situados. A indiferencia, a pasividade e o egoísmo son case sempre froito de non coñecer o que significa ter necesidade. 

Aos que somos ricos Xesús non nos di nada. Para os pobres é esperanza e consolo. Entre os ricos pasa desapercibido. Os pobres e pecadores acólleno e alégranse de que Xesús sente con eles. É ben certo que non teñen necesidade de médico os sans senón os enfermos pero todos, sans e enfermos, queremos unha boa seguridade social, "non sexa o demo!". A fraxilidade da vida de contado nos mostra que a nosa autosuficiencia rompe fácilmente coma o cristal e que a riqueza esconde non máis que a apariencia que temos de ser ricos.

Ademais, sentar cos pecadores, comer con eles é  unha actitude extraordinaria xa que significa o paso de que te identifiquen ou te identifiques como débil a ser débil no medio dos débiles. Dicimos que é fácil predicar, que é máis difícil dar trigo. Sentarse e compartir mesa significa pasar de predicar a complicarse a vida. Esta é a actitude de Xesús. O camiño do Calvario non é alarde dunha capacidade extraordinaria de sufrimento absurdo; é froito de sentarse cos pecadores.

Canto: He venido para que viváis (pincha aquí)

Venres de cinza. Riveira 2020

É acaso coma este o xaxún que eu quero no día en que o home aflixe a súa gorxa, dobra a súa cabeza coma un xunco e estende saco e cinsa para se deitar?

      En todos os tempos corremos o risco de caer no cumplimento vacío, de cumplir cuns ritos que nada teñen logo que ver coa vida nin coa relación cos demáis. O que se ve no exterior se non sae do corazón é culto valeiro. O xaxún que Deus quere é o amor sen condicións que se fai realidade na propia persoa e na relación coas demais persoas. Cumplir de forma cega "porque sempre o fixemos así" non nos permite recoñecer a Deus no medio de nós e, o que é o mesmo, lévanos a rexeitalo. Recordamos a canción que di que podemos dominar a linguaxe dos anxos, podémonos deixar queimar vivos, dar todos os bens aos pobres, desvelar os grandes misterios,..., se non temos amor non ten valor, non sirve de nada.

      A Coresma é tempo de conversión, pero non é unha actitude fría froito do meu esforzo e orgullo de fariseos. Podemos facer o maior dos xaxúns, a mellor das limosnas e a máis extensa oración sen contar coa presencia de Deus. O esforzo, a limosna e todo o sacrificio que non ten en conta a Deus e aos pobres (amor a Deus e ao próximo), que non sae do corazón ten como finalidade exclusiva alimentar o meu orgullo. 

      Canto:  Al Mirarte a Ti (Pincha aquí)

Xoves de cinza. Riveira 2020

Seguir: Non significa camiñar detrás sen máis, senón seguir os pasos de Xesús en todos os sentidos. Se sigues os seus pasos atoparaste mezclado no medio dos pobres, dos marxinados, dos rexeitados,... Serán discutidas as túas actitudes. Conmoveraste ante o sufrimento e a dor dos demáis e sentirás o consolo dos que sofren. Serás compasivo ante os erros e pecados de quen te rodea. Denunciarás as inxustizas e os abusos. Antes dos momentos importantes e decisivos buscarás un lugar apartado para a oración. Falarás de Deus coa confianza de quen se sabe fillo/a...

Renuncie a sí mesmo: a orde de prioridades e a escala de valores cambia profundamente para quen sigue a Xesús. O que antes gardaba no primeiro posto agora pasa a un lugar totalmente secundario. Vin a servir, non a ser servido; a dala vida en rescate por todos, e outras afirmacións de Xesús deixan claro a que obriga o seguimento. En Xesús contraponse unha actitude pasiva, de espera a que todo suceda a unha actitudse activa, na que hai unha iniciativa de saír ao encontro, ás periferias da propia vida. Na proposta de Xesús non hai posibilidade de egoísmo, de buscarse a un mesmo. 

Cargue coa cruz de cada día: A vida de Xesús non deixa indiferente a ninguén, e con todo quen queira seguir os seus pasos non pense que o pode facer sen máis, sen poñer da súa parte. A cruz non consiste en ir buscando problemas ou sufrimentos gratuitos, senón cargar co pecado propio e alleo, coa falta de esperanza, revelarse contra as inxustizas, sentir o peso da incomprensión, defender aos débiles,... Unha vida sen cruz é aquela que non participa nin se sinte implicada no mundo que a rodea nin se importa a sí mesma. 

Me siga: Seguir a Xesús é camiñar con El, falar con El, ter trato e interese pola súa persoa. Seguir a Xesús é salvala vida.

CANTO: Dame tus ojos (Pincha aquí)

MÉRCORES DE CINZA. RIVEIRA 2020

Esgazade o voso corazón, e non os vosos vestidos

       Co mércores de cinsa comezamos o tempo de Coresma, un tempo forte dentro do ano litúrxico que nos prepara de cara a gran celebración cristián da Pascua. A cinsa que hoxe se nos impón na liturxia é signo dunha actitude do corazón, que nos empuxa á unha auténtica conversión e celebración da Pascua. 

       O Xaxún, a oración e a limosna á que se nos invita en todo este tempo, son tamén froito desa actitude do corazón. O evanxeo é moi claro: nada de aparentar nin figureo farisaico; en cambio, si á esmola, si á oración, si a algunhas renuncias en pequenos xestos silenciosos, anónimos. 

         A Coresma non é sinónimo de tempo triste ou de abatemento. A Coresma é "tempo favorable", "tempo de gracia", tempo de novas oportunidades. Vivimos a vida sen darnos un verdadeiro respiro, andamos afogados polas presas do traballo, da familia, do día a día. Gardamos unha apariencia exterior pero sabemos que por dentro estamos cansos e agotados, e no máis profundo moitas veces feridos. Son as feridas que van deixando a indeferencia, o desprecio, o egoísmo, a falta de amor, a superficialidade das relacións, a intolerancia, a envidia, a violencia e moitas outras que cada un de nós coñece porque as vivimos en primeira persoa. 

      Precisamos de pechalos ollos por un momento, de buscar un lugar axeitado, silencioso, propicio, para vivir de forma extraordinaria o gran acontecemento que o pode cambiar todo: o encontro contigo mismo e con Deus. A Coresma é lugar de desierto, lugar de encontro, de silencio e de escoita; é o tempo favorable que culmina na VIDA, na PASCUA. 

        Precisamos de desnudar a vida de todo o superfluo, da falsedade e mentira, da apariencia e engano. Neso consiste tamén a conversión. O encontro con Deus é necesariamente conversión e camiño cara a Pascua. É certo que nos tempos actuais fuximos desesperadamente de todo sufrimento e dor, e con todo temos que ser conscientes que non hai gloria sen pasión, que non hai alegría sen perdón, sen conversión. No exterior somos capaces de poñernos a maiores dietas e exercicio, co esforzo e sufrimento que moitas veces conlevan, de cara a sentirnos ben e mostrar o mellor de nós mismos. E aínda que afirmamos que o exterior é reflexo do interior, a este non lle facemos caso. 

      Hoxe é mércores de cinsa, un día no que podes aproveitar esta oportunidade: déixate marcar pola cinsa da humildade, pon nas mans de Deus o teu cansancio e agotamento, o desprecio que fixo sufrir a outros ou o que te fixo sufrir a ti, o egoísmo propio e alleo, a envidia ou a soberbia, ... E non te sintas só ou soa xa que todos camiñamos á par, cunhas limitacións que nos identifican e coa referencia "Xesuscristo" que compartimos. Como peregrinos camiñemos cara a Pascua, a través da conversión e da búsqueda da mellor actitude do corazón. 

Canto: ¿Porqué tengo miedo si nada es imposible para ti? (Pincha aquí)