Necesita que o acompañen no sufrimento

    Teño vagos recordos dese momento, de cando vin por primeira vez a imaxe triste no rostro dun home que se presentaba axeonllado a carón do Anxo e en compaña doutros homes que semellaban durmidos. Era o paso exposto durante a Semana Santa que representaba a escena no horto das Oliveiras de Xesús cos discípulos e o Anxo.

Contaba eu con catro ou cinco anos cando meus pais, como de costume, nos levaron a velo. Lembro que mentres o observaba,  intentaba entender o porqué desa escena; o Anxo no alto e un home mirando aló con xesto de angustia mentres que os outros permanecían inertes. Meus pais explicáronnos que aquel home era “Noso Señor” que se preparaba, fortalecido polo Anxo, para a chegada da súa inminente morte. Con este feito salvaríanos a todos.

    No transcurso dos anos fun entendendo a situación, mais parecíame contraditorio como o Domingo de Ramos celebrabamos con ledicia a entrada de Xesús en Xerusalén vitoreado por unha multitude de xente que o loaba, e tempo despois, no peor momento da súa vida, aparece representado nese paso completamente en soidade.

    Nesta situación angustiosa, antes de ser prendido, xulgado e asasinado, decide rodearse dos máis achegados, os discípulos, no horto das Oliveiras. Necesita que o acompañen no sufrimento e requírelles permanecer en alerta para afrontar o que vai vir. Colle a Pedro, Xoán e Santiago, confésalles o seu medo nese momento e pídelles que se manteñan espertos con el. Así e todo, estes quedan durmidos. O Mestre encóntrase só.

   Xesús ora co Pai, momento de diálogo íntimo que serve para calmar a aflición. Só El lle pode dar o consolo necesario. Deseguido ponse nas súas mans. A noite pasa, está preparado para enfrontarse a todo o calvario que lle agarda.

   A necesidade de acompañamento nos momentos duros da vida é algo natural no ser humano e vese aquí reflectida. Nos tempos complicados que vivimos precisamos sentirnos acompañados para romper coa soidade e sentirnos protexidos. Ter presentes nas nosas oracións aos semellantes que o están a pasar mal é o punto de partida para conseguilo. Deus protéxenos sempre.

Forza!                                                             

                                                                                            Lucía Parada

Catequista de 3º de Primaria