XOVES SANTO. ÚLTIMA CEA

    Estamos vivindo momentos difíciles dos que non eramos conscientes ata que esta situación se nos veu enriba. En poucos minutos parece que o mundo parou e deu un xiro de 180º ás nosas vidas. Nese intre, non nos deu tempo a asimilar que tiñamos que parar de facer cousas das que agora temos morriña e que valoramos con gran intensidade como dar un bico, un abrazo, visitar e facer compaña aos nosos seres queridos, quedar cos nosos amigos e amigas, falar en persoa cos veciños, entre outras. E non só iso, senón que no día a día vivimos preocupados e angustiados pensando en que as vidas das persoas ás que máis queremos poden estar en perigo. Esta situación provoca en nós ter moito máis presente a Deus para que nos proporcione esa dose de bos sentimentos e forza que necesitamos para superar calquera circunstancia. Non obstante, o feito de ter que quedar na casa axúdanos a compartir momentos especiais coa familia que por mor do traballo e os quefaceres do día a día non era posible. Hoxe, día de Xoves Santo, é importante aproveitar un tempo para dedicarllo á oración en comuñón coa nosa familia, farémolo dunha forma diferente á que estamos afeitos pero igual de importante porque aínda que esteamos separados uns dos outros permanecemos unidos. 

     O Xoves Santo é o primeiro día do Triduo Pascual no que celebramos a institución da Eucaristía, eixe principal e fonte da nosa Fe e Caridade. Tamén conmemoramos o día do Amor Fraterno dado que non podemos entender a Eucaristía separada do amor aos irmáns e irmás, un amor que se manifesta a través do servizo humilde e gratuíto ao estilo de Xesús. Ese amor que nestes días o persoal sanitario mostra ao arriscar a súa vida por salvar a dos demais, o que denota cada persoa quedando confinada na súa casa como un xesto de solidariedade e ben común, o de todos aqueles que miran polo benestar dos outros e, non podemos esquecer, especialmente neste día, o servizo de Cáritas que sempre está presente, apoiando e axudando aos que máis o necesitan. Este amor é o que nos fai grandes persoas porque como xa dicía San Agustín “Co amor ao próximo, o pobre é rico; sen o amor ao próximo, o rico é pobre”. 

     Na Última Cea, Xesús compartiu pan e viño que desaparecen para dar vida a quen os come. Este é o signo máis expresivo do que foi a súa vida: unha vida entregada polos demais. Do mesmo xeito que na Cea Pascual do libro do Éxodo se lles aclaraba aos comensais o significado do cordeiro, as verduras amargas,...Xesús tamén lles explicou aos seus discípulos: “Este pan é o meu corpo que se entrega por vós; facede isto en memoria miña (...) Esta copa é a Nova Alianza sellada co meu sangue; cada vez que a bebades, facédeo en memoria miña” (1 Cor 11, 24-25). Con isto, Xesús transmítenos que non é un simple xesto ritual senón que da mesma maneira que para El foi a celebración dunha vida entregada, debe ser tamén para os fieis que o repitan e compartan. Trátase de vivir como Cristo viviu, e logo celebrar a nosa vida entregada igual que El o fixo. 

    Outro dos xestos simbólicos presentes na Santa Cea é o lavatorio de pés no que Xesús manifesta que “non veu a ser servido, senón a servir” (Mt 20, 28), principalmente, ás persoas excluídas e ós máis débiles. Debemos seguir o seu exemplo e estar sempre ao servizo das persoas que máis o precisan. 

    Por iso, non nos podemos esquecer de todos os enfermos que sofren e que no seu horizonte lles falta a esperanza da saúde, en especial, os afectados polo COVID-19. Estamos ante momentos moi duros, sobre todo, para aqueles que falecen sós e co sentimento de impotencia ao non poder estar coas súas familias nas últimas horas de vida. Isto, lémbranos á soidade, á tristeza agónica, ó tedio e á angustia que viviu Xesús en Xetsemaní, na Horta das Oliveiras, antes de ser arrestado e, posteriormente, crucificado para dar a vida por todos nós. 

Tamén temos presente a todos os nosos maiores que son o grupo máis vulnerable que necesita do noso coidado, da nosa actitude positiva e agarimosa e da oración. Por iso, é unha boa iniciativa achegalos ao Evanxeo e ás mensaxes transmitidas na páxina web da nosa parroquia, ben sexa a través dos dispositivos móbiles ou imprimíndoas en papel, para darlle esa forza que necesitan. 

Tampouco descoidamos a todas as familias que sofren pola enfermidade ou perda dun ser querido, á xente pobre que non dispón dos recursos básicos, ás persoas que viven soas e abandonadas, ós inmigrantes que chegan en busca dun mundo mellor e son renegados, ás persoas maltratadas, illadas e esquecidas, a aquelas que non teñen traballo debido á crise sanitaria ou por outros motivos, etc. 

Para finalizar, malia que son tempos complicados para todos e todas, debemos sacar os nosos medos para fóra e pintarnos de Cor Esperanza tal e como di a canción de Diego Torres. Os máis pequenos dende as súas casas xa no lo veñen demostrando cun sorriso cargado de soños e ilusión, coa actitude de que todo vai saír ben e con esa alegría coa que participan nas actividades que, á súa vez, nos amosan os grandes artistas que son! Aproveitemos esta nova experiencia que nos toca vivir coas nosas familias na que o amor non falte porque “O amor supera a dificultade; o amor fainos seguir adiante” (Papa Francisco).

Uxía Basoco

Catequista 1º PRIMARIA