DEP MARÍA CASTRO SAMPEDRO

 

TAMÉN NÓS IMOS POLA VIDA

Tamén nós imos pola vida coma os discípulos de Emaús:

pensando que a vida non ten sentido,

crendo que todo é negro, incapaces de ver cos nosos ollos

a claridade do día e as estrelas da noite;

coa tentación de crer que a dor é máis forte cá vida;

dicindo que isto non ten saída,

que non hai quen o amañe;

facéndonos demasiadas ilusións.

Señor, non poderías saír hoxe ao camiño 

e pasear connosco?, 

non poderías levantar a nosa esperanza,

quedar a comer e quentar o noso corazón frío; 

non poderías facer algo para descubrir a túa presenza? 

Non poderías repetir aquela escena de Emaús na nosa vida? 

Non poderías, Señor, non poderías... ?

Si, sabemos que podes... 

Quizá é que hoxe estamos coma daquela,

cos ollos mergullados na cegueira

e nubrados de tristura diante da dor que nos rodea.

Pero si, sabemos que podes....

Por iso, unha vez iluminados,

mantémonos á túa espera.